عمروبن جناده انصاری

هر کس رجزی می‌خواند و خودش را معرفی می‌کرد. رسم عرب بود. نسبت‌ها آن قدر نابرابر بود که باید تک تک میدان می‌رفتند. حسین همه سربازی داشت. 6 ماهه تا 70 ساله. 11 ساله بود. آمد اجازه میدان بگیرد. اجازه نداد.

گفت:" شاید مادرش راضی نباشد." آخر پدرش در حمله اول شهید شده بود.

 -"مادرم، خودش فرمان داده به میدان بروم".

 اجازه داد. عمرو به میدان رفت. رجز خواند. اما متفاوت.

  "امیری حسین و نعم الامیر".    "مولایم حسین است و چه خوب مولایی".

کشتندش. سرش را هم بریدند. پیش کش کردند برای مادرش. سر را برداشت. خاک و خون  را از سرش گرفت. نه گریه کرد، نه بی تابی. سر پسرش را پرت کرد طرف دشمن.

 زیر لب می‌گفت: "چیزی که برای خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم."