مجوعه بیانات مقام معظم رهبری درباره «سبک زندگی»

فایل شماره یک

فایل شماره دو

فایل شماره سه

فایل شماره چهار

فایل شماره پنج

فایل شماره شش

فایل شماره هفت

فایل شماره هشت

عمروبن جناده انصاری

هر کس رجزی می‌خواند و خودش را معرفی می‌کرد. رسم عرب بود. نسبت‌ها آن قدر نابرابر بود که باید تک تک میدان می‌رفتند. حسین همه سربازی داشت. 6 ماهه تا 70 ساله. 11 ساله بود. آمد اجازه میدان بگیرد. اجازه نداد.

گفت:" شاید مادرش راضی نباشد." آخر پدرش در حمله اول شهید شده بود.

 -"مادرم، خودش فرمان داده به میدان بروم".

 اجازه داد. عمرو به میدان رفت. رجز خواند. اما متفاوت.

  "امیری حسین و نعم الامیر".    "مولایم حسین است و چه خوب مولایی".

کشتندش. سرش را هم بریدند. پیش کش کردند برای مادرش. سر را برداشت. خاک و خون  را از سرش گرفت. نه گریه کرد، نه بی تابی. سر پسرش را پرت کرد طرف دشمن.

 زیر لب می‌گفت: "چیزی که برای خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم."

یکی از صحنه‌های عظیم کربلا که خوب است بدان توجّه شود، این‌ است‌که یاران امام وقتی مطمئن می‌شدند در اثر جراحات وارده دیگر شهید می‌شوند، آن‌وقت حضرت اباعبدالله علیه‌السلام را صدا می‌زدند. مثلاً؛ حضرت ابالفضل علیه‌السلام پس از جنگ سختی که در کنار شریعة فرات با آن قوم لعین کردند و پس از قطع دستان و فرود آمدن عمود بر فرق مبارکشان بر زمین افتادند، در لحظه‌ای که احساس کردند آخرین لحظات عمرشان است، صدا می‌زنند: «اَدْرِکْنی یا اَخا...»؛ یعنی: برادرم! مرا در یاب. راستی؛ منظورشان چیست؟ آیا این است که بیا کمکم کن و نجاتم بده که نمیرم؟ این‌که مشخص است دیگر امکان نمردن نیست، اصلاً مگر کربلا قصّة نمردن است؟! مگر دیشب حضرت اباعبدالله علیه‌السلام خبر ندادند که فردا همة ما کشته می‌شویم و مگر همة این‌ها خودشان را برای کشته‌شدن آماده نکرده بودند؟ مسلّم که چنین است. پس مسئله چیز دیگری است، راستی اگر شما در چنین حالتی بودید چه می‌کردید؟ امام زمانتان در صحنه باشد و دارید جان به جان‌آفرین تسلیم می‌کنید، آیا امام زمانتان را صدا نمی‌زنید که آقا! کمکم کنید تا این راه را به بهترین نحو بروم! آیا می‌دانید یک نظر امام زمان در آن لحظه چه کیمیایی است؟ مسئله «اَدْرِکْنی یا اَخا...» مسئله درک و مدد روحانی حضرت اباعبدالله علیه‌السلام یعنی امام زمان آن هنگام است. تمام اصحاب کربلا آرزویشان این بود که وقتی‌ در حال انتقال از دنیا ?ن?تند از آخرین مددهای روحانی امام زمانشان یعنی حضرت اباعبدالله علیه‌السلام برخوردار شوند، تا نورانی‌تر بروند، نه این‌که بمانند. مگر امام حسین علیه‌السلام در آن موقعیت چه دارند که علی‌اکبر بعد از مدّتی جنگ و مبارزه به‌سوی امام برمی‌گردد؟ مگر علی‌اکبر، این عارف بیدار صحنة کربلا نمی‌داند که پدرش آب ندارد که به او بدهد؟ چه‌چیزی در پدر سراغ دارد که به او روی می‌آورد؟ چگونه باید این حرکات را تفسیر کرد؟ یک طوری که با بلندترین قامت‌های عاطفه و عقل تناسب داشته باشد. حضرت علی‌اکبر برمی‌گردد تا یک ذرّه آب دهان از کام خشک اباعبدالله علیه‌السلام بگیرد، یا این‌که به بهانه‌ای برمی‌گردد تا به جمالِ امام زمانِ خودش بنگرد؟خواستن آب بهانه‌ای است برای تقویت برتر روحی و اتّصال برتر، و در نتیجه رسیدن به شهادتی عالی‌تر و پربارتر. این در آغوش‌کشیدن‌ها غیر از در آغوش‌کشیدن‌های معمولی است، عارفی بیدار و عاشق با امامی معصوم همدیگر را در آغوشگرفته‌اند تا این امام آن عارف را از نقص کلّی برهاند.

هرکه را جامه ز عشقی پاک شد         او ز نقص و عیب، کلّی پاک شد

اصحاب کربلا توفیقی داشتند که در حین احتضار و سکرات موت از مدد روحانی امام زمانشان سیراب گردند و به‌همین‌جهت در لحظات آخر عمر، حضرت را صدا می‌زدند و حضرت نیز به کنارشان می‌شتافتند و سرشان را بر زانو می‌گذاردند. اگر کربلا صرفاً یک جبهة نظامی است، این کارها با عرف جنگ تناسب ندارد.

حرکت امام حسین علیه السلام صحیفه­ای از دروس بود به ابناء بشر، در روابط گوناگون. اینجا یک شاهد می­آورم. شما نگاه کنید امام حسین علیه السلام دختر تربیت کرد؛ حضرت سکینه! چند نمونه بیاورم که این دختر در صحنه عاشورا چه­ چیزهایی می­گوید؟ این درس نیست به ابناء بشر؟ سخت­ترین لحظات چه موقعی بود؟ آن وقت که حضرت زینب سلام الله علیها ، عصر روز عاشورا آمد سراغ بدن امام حسین علیه السلام و حضرت سکینه سلام الله علیها هم با او بود. آنجا اوّل از عمّه­اش سؤال کرد که این بدن کیست؟ گفت این بدن پدر تو است. تا گفت بدنِ پدر تو است، اولین جمله چه بود؟! «یا أَبتا أُنظُر إلی رُؤوسِنا المکشوفة»؛ عرض کرد که ای پدر به سرهای برهن? ما نگاه کن! عجب تربیتی! بعد می­گوید «عَمَّتِیَ المَضروُبَة»... سخت­ترین لحظات را می­گویم.

سهل صاعدی می­گوید وقتی آمدم در شام، دیدم نیزه­دارها آمدند و این کسانی که سوار بر مرکب کرده­اند را دیدم. چشمم افتاد به اوّلین مرکبی که آمد، رفتم جلو و سلام کردم؛ پرسیدم شما که هستید؟ گفت: «أَنا سَکینَةُ بِنتُ الحُسَینِ»، من سکینه دختر حسین علیه السلام هستم. می­گوید از او سؤال کردم «أ لَکِ حَاجَةٌ إلَیَّ؟» کاری از دست من ساخته است برای تو بکنم؟ چه می­گوید؟ «قَالَتْ یَا سَعْدُ قُلْ لِصَاحِبِ هَذَا الرَّأْسِ أَنْ یُقَدِّمَ الرَّأْسَ أَمَامَنَا حَتَّى یَشْتَغِلَ النَّاسُ بِالنَّظَرِ إِلَیْهِ وَ لَا یَنْظُرُوا إِلَى حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ» می­گوید برو به این نیزه­دار بگو این سر را از میان ما بیرون ببرد، تا مردم به چهر? حرم رسول خدا نگاه نکنند. این را می­گویند تربیت! (حضرت آیت الله مجتبی تهرانی)

گویند چرا حضرت، خانواده شان را در هنگام صبح از مکه به سمت کوفه حرکت دادند؟ در جواب گفته اند غیرت هاشمی امام حسین علیه السلام اجازه نمی داد که در هنگامی که همه مردم بیدار شده و جمعیت زیادی حاضر هستند خانواده حضرت سوار بر مرکب ها شوند و همه مردم نظاره گر زنان خاندان حضرت باشند.